dalınca herkes uykuya, baltayla ağaca şiir yazılır kuşlar ötünce dalında, ağlar bir çocuk geleceğe doğru aşk; acısını duymadan, acısına inanmaktır ölümü neden kıskansın, yaşamak her gün canına okurken kalbi denize düştü, balıklarda bir korku bir telaş pazar ayinlerinde öldürüp satıyordu bu düşü Salome kollarında yürümek dalgalar arasında gün; bazen bir ana, bazen bir üvey anadır güneş altında, ay ışığında, dörtnala. uyanıyor; Basel kapa gözlerini, sonra aç yine. uyanıyor: Turin taş var; birazcık odun. ağaç gölgelerine sığınmış düşlere yaslanıp hiçbir zaman teslim olmamayı göze alan görmek için verilmiş olan gözler her zaman açık değildir yumdu gözlerini konuştu sonra -gözlerim açıkken gördüğüm herşey ölümdü kaç bölümdü öfkesi toprağın yaklaştık yanına, duyduk karanlıkta gözyaşlarını düşen çocuğa neden ağladı, ne diye ağladı kalkmadıysa ayağa cennete giden yolun uzunluğu, cehennemle aynıdır yumdu gözlerini, koştu sonra... susku - 02.03.2009
Felsefe bir durum değildir, Nietzsche'nin varoluş biçimidir.
|