Anneciğim

 Anneciğim,

          Hani bir yaprak düşer ya

 Sessizce yere

 Kızdın mı öyleydi sesin işte…

 Bakışların derdi ki her zaman bize

 “olsun çocuğum   affettim sizi bu kez de…”

 çorbanın içine yağmur damlası düşmesin diye

 sofrayı getirirdin  koşarak dışarıdaki mutfaktan..

 Yemek yerken  aklıma gelir  zaman zaman

 ağlarım anneciğim..

 Anneciğim sen uyurken

 Gül yüzüne bakıp düşünüyorum

 Bebek gibi  içinde yaşayayım diyorum..

 Ne güzel bir lütuf bu Allah’ım

 Ben senin bir parçanım…

 Senden oluşmuşum !…

  Yatsam dizlerine

 Ölsem de gam yemem

 Ancak gözünde yaş görürsem

 En zifiri  karanlıkta kalırım…

  Korkmayasın diye karanlıktan,

 yatağımı serdim yine yanına,

 belki beni görürüsün diye rüyanda

 bak sokuldum kucağına…

 Anevrizma da sevdi ( şu kahrolası hastalık) o güzel dimağını

Tüm hastalıklar bizi buldu  anne !...

                ***

 İşte bir anneler günü daha geldi

 Ben seni güzel yaşatamadım anne

 Eskiden seni anlayamadım,

 Büyüdüm şimdi sen hastasın….

 Biliyorum dünyadaki en güzel şeyleri hak ettin

 Sen dünyanın en temiz kalpli kişisisin

 Ancak yine de yıllarca  kuru ekmeğe

 “yağmur su”lu  yemeğe talim ettin

 babam alınca maaşını

 bir çuval unla yapardın  bir aylık

 ekmeğimizi, aşımızı

 ,makineler yokken,

 sen  başlatırdın temizlik savaşını…

 Hiç bayramlıksız kalmadım ben sayende

 Diker ,süslerdin hep elbiselerimi özenle..

 Eve aldığımız minik kediye bile,

 Öğrettin anneciğim dışarıya çıkmasını…

  Bir düşünür  demiş ki :

 “Hayatta okuduğum en büyük kitap annemdir”

 Tamamen katılıyorum…

 Kitap biter mi?

 Yazdım ama bitmedi şiirim

 Sen hem şiirim hem şerefimsin…

 Bir şair,öğretmen değil,kızın olarak ellerini öpüyorummmm

 Anneciğim seni çok seviyorum…

 İnan olmasan yaşayamayacağım 

 Yaşasam da yaşayamayacağım….

                                               HALİDE EDİP AVCI

                                        8 Mayıs, 2010 saat: 02:11