Ölümü düşünmeye ne gerek vardı
nefes nefeseyiz yokuşumuzda.
Kaç bin masal uzaklıkta güvendiğiniz kitap?
gelmeden kurumuş yarınınız
ürktünüz kapı gıcırtısından
birdenbire davranıp vurdunuz hayatı.
Dalacak mısınız siz de yıldızsız karanlığa?
kapının altındaki yazıya bakılırsa
çocuklar bu gece boyayacakmış
duvarları aydınlığa.
Sokağın çamurunda altın parlamış
dökülen bir kahkahayı topluyor adam!
İnsan mini minicikken nasıl da güleçti dünya
anladık, ilk yalanıymış
yabancısın güzel biten öykülere zaten
başucundan güneşe yol bulabilseydin
kucaklar dolusu mavi;
yaşamak nasılmış insanca!

21 Ekim 2012