Nefesi hasret kokan gül benizli nazlı yar

Ne sen duydun sesimi ne de İstanbul duyar.

Kulağın duymadı ya yüreğinle duy bu kez

Sesimi yüreğinin üzerine koy bu kez…

Tetik düşürmek için beklerken aşk mavzeri

Yaşadığım her sevda ilk vedanın benzeri.

Çünkü dünya dediğin yalnız küçük bir mesken

Herkes kendine vurgun aşk basit bir hevesken.

Kimi çölde yaşarken Leylayken tek muradı,

Kimisi hiç sevmeden meczuba çıkar adı.

Kimi yalnızca sorar; “ne suç işledim aşka

Hazana gül ekerken yaza gülmekten başka?”

Bense sana sırrımı aşikâr eyliyorum

Gönlümü savunmasız bir şikâr eyliyorum.

Çünkü verdiğim her söz yanıp söndüğüm anmış

Bir aks-i seda gibi geri döndüğüm anmış.

Meğer önce kansere dönüp yayılırmış aşk

Sonra inkâr edilir, yalan sayılırmış aşk.

Meğer geç anlamışım, meğer erken çökmüşüm

Meğer boşu boşuna gözyaşımı dökmüşüm.

Oysa ne Kaf Dağının ardındaki ovaydım

Ne Asur’dum ne Babil ne suskun Ninova’ydım.

Ne bir yalaz çalmıştım düzmece tanrılardan

Ne de medet ummuştum gördüğüm sanrılardan.

Ne okyanusa küsmüş asi bir buzdağıydım

Ne aşkı mutlak kılan cananın dudağıydım.

Nihavent bir sevdanın en hüzzam notasıyken

Yani yitik bir düşün kaybolmuş rotasıyken,

Aynada saklı sırra camdan daha üryandım

Sesi kendine küsmüş bastırılmış isyandım.

Oysa şimdi baktığın her gözde gözüm varken

Söylediğin her sözün ardında sözüm varken

Yalnızlığıyla yalnız kalmış bir yalnızım ben

Sabahı hiç görmeden kayan bir yıldızım ben.

Rüyaları hasretin şarabıyla beslenen

İsmiyle bir makberin mermerleri süslenen;

Sevdaya hüküm giymiş suçsuz bir suçluyum ben

Tövbe olsun artık yok aşka oruçluyum ben.

Çünkü sen bir hazanı başına taç eyledin

Kahpe bir terk edişi ömre ilaç eyledin.

Artık hakkımı helal ettim dersem yalandır

Sana tek bıraktığım aşktan arta kalandır…

Nefesi hasret kokan gül benizli nazlı yar

Ne sen duydun sesimi ne de İstanbul duyar.