BU ÜLKE BİZİM

     Her şey sevmekle başlar..

     İnsan evini sever.. Orada yaşamaktadır.. Sevdikleri de.. Annesi, babası, kardeşi.. Evi; bir insan için hem mahrem, hem kutsaldır bu yüzden..

     Seven, artık sevdiğinde bir eksik, bir yanlış, bir çirkinlik göremez.. Derler ya: “Aşkın gözü kördür.” Bu yüzdendir ki; hiçbir ev, kendi evi kadar huzur ve güven veremez ona.

     İşte ülkesini sevmek de, bir insan için böyle bir duygudur. Memleketini, milletini karşılıksız bir sevgiyle sevenin gözünde kutsaldır ülkesi.. O ülkenin dağları kutsaldır, denizleri, nehirleri, şehirleri kutsaldır.. Hele insanları.. Hele insanları..

    Hele iletişim de tam sağlanabiliyorsa insanlar arasında, artık tanışmak-anlaşmak-kaynaşmak daha kolaydır.. Bu yüzdendir Yunus Emre’mizin:

     “Gelin tanış olalım

       İşi kolay kılalım.

       Sevelim, sevilelim

       Dünya kimseye kalmaz..” deyişi..

     İnsanlar birbirlerini tanıdıkça sevecekler, sevdikçe bağlanacaklardır.. Artık bir daha o insanların arasına nifak giremeyecek, ayrılıktan, bölünmekten, parçalanmaktan söz edilmeyecektir..

     Ne sen o tanışların hakkında, yaşantıları hakkında kötü düşünceler besleyeceksin, ne de onlar senin hakkında.. Zaten birlik ve beraberlik de böyle temin edilmez mi?

     Dava insanı olmak yerine sevgi insanı olmak, bizim birliğimizi, beraberliğimizi ve ortak yaşamamızı kolaylaştıracaktır.. Yine Yunus’umuzla söze nihayet verelim:

     “Ben gelmedim davî için,

       Benim işim sevi için.

       Hakk’ın evi gönüllerdir;

       Gönüller yapmaya geldim.”